Öğretmen Olmak En Büyük Hayalimdi...

Öğretmen olmak en büyük hayalimdi.

Ailemin yaşadığı şehirde bir üniversite kazandığımda mutluluğumuz ikiye katlanmıştı. Mezuniyetle birlikte atanma telaşı başladı. İlk görev yerim yaşadığım şehirden çok uzak olan Silivri oldu.

Denizle yaşamak, hem İstanbul’a çok yakın hem bir o kadar uzak olmak heyecan vericiydi. Silivri’ye geleli 13 yıl oldu. Neresi sıla, neresi gurbet karıştırır oldum. Birlikte büyüdük, değiştik. Mesleğimin ilk yıllarındaki çekingenliğim, ürkekliğim yerini çok daha kararlı ve tecrübeli bir eğitimciye bıraktı. Ama içimdeki çocuk sevgisi hiç değişmedi. Hatta anne olunca her birini kendi çocuğum gibi görmeye başladım. Teneffüslerde yere düşen her öğrenci için iç çekmelerim, öğlen arasında yemeklerini tek tek kontrol etmem değişmedi, değişmeyecek.

Yarın 24 Kasım Öğretmenler Günü, özenle hazırlanıp, en sevdiklerim, beni en sevenlerle buluşacağım. Her birinin yüzüne dikkatlice bakıp hafızama kazıyacağım. Yıllar sonra yolda “Öğretmenim” diyen o beyefendilerin, hanımefendilerin ismini bir çırpıda söyleyebilmek için iyice bakacağım yüzlerine.

Öğretmen deyince “Sen bir ana, sen bir baba. Her şey oldun artık bana.” şarkısı gelir aklımıza. Oysa öğretmen ilk önce arkadaştır, sırdaştır, öykündüğümüz kişidir. 36 yaşımdayım ama hala ders anlatırken ellerimi ilkokul öğretmenim gibi kullanmaya çalışırım. Dün gibi aklımdadır, duruşu, bakışı, ders anlatışı. Ben de bir çocuğun anılarında özlemle, sevgiyle yer almak istiyorum.

Silivri; ışıl ışıl, gelecek vadeden bir nesil daha yetişiyor. Merak etme; sahilinde bir bardak çay içmenin de sokaklarında güvenle yürümenin de kıymetini bilecekler. Vatana Millete hayırlı olacaklar.